Wat leuk! Vanavond hebben wij onverwachts een gast bij ons aan tafel! “Van harte welkom, we schuiven er gezellig een stoel voor je bij! ” Altijd gezellig als er iemand mee blijft eten! We hebben zes kinderen en een “schoonzoon” die regelmatig mee blijft eten, dus een bordje meer, maakt voor ons niks uit! We hebben een heerlijke grote tafel, met een lange eetbank erachter, dus we hebben ruimte zat!
Vanavond hebben wij op het menu een Hollandse maaltijd staan. Aardappels, Broccoli, Slavinken, een lekkere pittige jus en kaassaus.
“Ga maar alvast zitten hoor, dan dek ik de tafel nog even en houd ik de pannen in de gaten. Over tien minuutjes kunnen we eten!”
Een wijntje
Ik geef mijn gast een wijntje en we praten wat bij terwijl ik de tafel dek. Ik probeer sociaal te doen, maar houd ondertussen mijn twee jongste kinderen scherp in de gaten. Rond etenstijd ontpoppen deze boefjes zich meestal tot Jip en Janneke en halen allerlei boevenstreken uit. Onbewust kijk ik door de ogen van een vreemde naar dit moment. Hoe zou een ander dit ervaren? Het lijkt wat chaotisch, ik ren van de éne naar de andere kant, ruim verdwaald speelgoed op, leg hier en daar iets recht, roer in een pan, haal een kind buiten uit de border, ren weer terug omdat de jus aan dreigt te branden, dek ondertussen de tafel, verschoon nog snel een luier, ren weer terug naar de pan omdat het vlees vreemd begint te ruiken, vang een kind op die van vermoeidheid een woedeaanval krijgt, ren weer terug naar de pan omdat de aardappels dreigen droog te koken. Oh…en daar komt mijn man ook al thuis; “Dag schat” tijd voor meer is er niet.. alweer niet.. Héél vroeger dronken wij op dit moment even samen een wijntje en kon mijn man even vertellen hoe zijn dag geweest was… lang.. lang geleden!
Zeven borden en twee kommen
Ik zet zeven borden neer, zes borden voor ons eigen gezin en één bord voor de gast van vanavond. Op één bord leg ik vier witte boterhammen en zet een pak hagelslag naast het bord. Vervolgens pak ik twee kommen en vul deze elk met de inhoud van een Olvarit groentepotje voor baby’s van zes maanden en verdun deze met water en veel appelmoes.
Ons gezin bestaat uit drie volwassenen, (wij hebben al één volwassen dochter) drie pubers, een kleuter en een peuter.
Het eten is klaar en de pannen kunnen op tafel. Bestek, glazen, een kan met water en de tafel is weer gedekt. Nu de kinderen nog even roepen: “ETEN!!”
“Mam, wat eten we?” Dé standaard vraag die gesteld wordt als ze de gedekte tafel zien. Ik negeer deze vraag en hoop hierdoor het gemopper nog een momentje uit te kunnen stellen. De reacties zijn mij namelijk al bekend; veel commentaar en gemopper. De kinderen spieken al onder de deksels en het gemopper begint alweer, joepie!
Eet smakelijk
Wij beginnen de maaltijd en ik schep het eten op de borden. Ik begin bij onze gast. Wat een verademing, ik mag het bord zonder commentaar vol scheppen! Het volgende bord kan ik overslaan, want die is van onze ”broodeter”, onze zoon die al tien jaar lang alleen maar brood eet en binnenkort naar een eetkliniek gaat om daar te leren eten.
Op het bord wat ik vervolgens vul, mag ik maar een piepklein beetje aardappel, een klein stronkje broccoli en een stukje vlees leggen. Nog geen kwart van wat een puber nodig heeft, helaas. Daarna volgt gelukkig het bord van een dochter die alles lust en van lekker eten houdt, haar bord schep ik vol met normale hoeveelheden, alléén bij haar heb ik het gevoel dat ze gezond en voldoende eet! Dan volgt het bord van een volwassen dochter, haar kan ik niet dwingen om groenten te eten en zij komt meestal weg met een half aardappeltje, geen groenten en geen vlees… een moeilijke eter.
Bang voor structuur
Mijn man schept zijn bord zelf vol en ondertussen warm ik beide kommetjes met de inhoud van de babypotjes op voor onze kleintjes. Zij zijn bijna drie jaar en vier jaar. Onze jongste zoon, van bijna drie jaar, heeft autisme (net als onze “broodetende”zoon) en is bang voor eten met structuur. Al twee en half jaar zijn wij al aan het tobben met zijn eten. Hij staat óók op de wachtlijst voor een opname in een eetkliniek. Vermoedelijk komt zijn eetweigering komt doordat hij autisme heeft. Hij is bang voor nieuw eten en andere structuren. Zijn eetontwikkeling is blijven hangen op de ontwikkeling van een baby van 6 maanden.
Voor hem dus nog steeds een babypotje, maar waarom onze vierjarige dochter al vanaf haar tweede jaar zo dramatisch eet is ons een raadsel. Zou het kopiegedrag zijn of zit er bij haar óók meer achter… daar wordt momenteel onderzoek naar gedaan… als de uitslag hiervan bekend is gaan we op zoek naar de juiste hulp.
Handen te kort
Zo, het eten van de kleintjes is opgewarmd, ik geef het ene kommetje aan mijn dochter van vier en het andere kommetje houd ik nog even bij me. Ik schep snel mijn bord vol, want ik zie dat de grote kinderen inmiddels al bijna klaar zijn met eten. Met mijn ene hand eet ik mijn eigen eten op en met mijn andere hand geef ik mijn zoontje een hapje van zijn eten. Hij heeft namelijk de vervelende gewoonte om met alles wat breekbaar is te gooien. Ik zit even niet te wachten op de lancering van een kom vol met bruin vloeibaar eten, dus geef ik hem niet de kans om de kom te pakken te krijgen.
Pfff, alles is onder controle.. iedereen heeft eten.. Nu kan ik eindelijk mijn eerste hap nemen..! Ik geniet van de maaltijd, ondanks de mopperende pubers en de drie probleemeters, er blijft namelijk genoeg over om dankbaar voor te zijn! Kijk, ze allemaal eens zitten! Ik ben trots op mijn prachtkinderen! Er komt vast een keer een moment dat ze allemaal genieten van hun eten!
Rita